زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد .

سبزه ها در بهار می رقصند ؛

من در کنار تو به آرامش می رسم .

و آنجا که هیچ کس به یاد ما نیست ،

تو را عاشقانه می بوسم ،

تا با گرمی نفسهایم ، به لبانت جان دهم ؛

و با گرمی نفسهایت ، جانی دوباره گیرم .

دوستت دارم ،

با همه هستی خود ، ای همه هستی من ؛

و هزاران بار خواهم گفت ، دوستت دارم را ....

از : نیما یوشیج

من دلم سخت گرفته است از این

میهمان‌خانه‌ی مهمان‌کش روزش تاریک

که به جان هم نشناخته انداخته است:

چند تن خواب آلود

چند تن ناهموار

چند تن ناهشیار...

از : نیما یوشیج

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!

یک نفردر آب دارد می سپارد جان.

یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفتستید دست ناتوانی را

تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،

آن زمان که تنگ میبندید

برکمرهاتان کمربند،

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!

نان به سفره،جامه تان بر تن؛

یک نفر در آب می‌خواند شما را.

موج سنگین را به دست خسته می‌کوبد

باز می‌دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه‌هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده درگود کبود و هر زمان بیتابش افزون

می‌کند زین آبها بیرون

گاه سر، گه پا.

آی آدمها!

او ز راه دور این کهنه جهان را باز می‌پاید،

می زند فریاد و امّید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!

موج می‌کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می‌گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش

می رود نعره زنان، وین بانگ باز از دور می‌آید:

-"آی آدمها"...

و صدای باد هر دم دلگزاتر،

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آبهای دور و نزدیک

باز در گوش این نداها:

-"آی آدمها"...
 

از : نیما یوشیج

خشک آمد کِشتگاه من
در جوار کـِشت همسایه
گرچه می‌گویند : « می‌گریند روی ساحل ِ نزدیک
سوگواران در میان سوگواران. »
قاصد ِ روزان ِ ابری، داروگ!

کی می‌رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه‌ی تاریک من که ذره‌ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده‌های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می‌ترکد
- چون دل یاران که در هجران یاران -
قاصد روزان ابری، داروگ!

کی می‌رسد باران؟

از : نیما یوشیج

رویا ،

پشت ِ پنجره ایستاده بود !

با دفتر حسابُ چشمان میشی اش !

دنیا ،

در ایوان نشسته بود

با قیچی ُ چلوار ِ سفید ُ چشمان میشی اش !

من ،

در حیاط خوابیده بودم

با تسبیح بلند ِ چشمان میشی ام !

بادکنکی از فراز بید ،

زردُ

گـِـردُ

سبک گذشت ....

از : حسین پناهی

بی شک آخرین شماره

از شمارش معکوس ِ کفتار صبور عقل ،

سرانجام ،

واپسین نفس ِ گاو دل خواهد بود !

ما راه می رفتیم و زندگی نشستن بود !

ما می دویدیم و زندگی راه رفتن بود !

ما می خوابیدیم و زندگی دویدن بود !

نه ! انسان ، هیچ گاه برای خود مامن خوبی نبوده است !

از : حسین پناهی

و اما تو   !

ای مادر   !

ای مادر  

هوا ، همان چیزی است که به دور سرت می چرخد  

و هنگامی که تو می خندی ،

صاف تر می شود !

از : حسین پناهی

در شمال ابریشم آبی مرسوم است

و در جنوب ، کتان زرد !

ما ساکنان ِ این خرس گسترده ،

همه سرما خورده ی یک زمستانیم !

از : حسین پناهی

انسانم !

ساکت ، چون درخت سیب !

گسترده ، چون مزرعه ی یونجه !

و بارور ، چون خوشه ی بلوط !

به جز خداوند ،

چه کسی شایسته ی پرستش من خواهد بود ؟!

از : حسین پناهی

میزی برای کار ،

کاری برای تخت ،

تختی برای خواب ،

خوابی برای جان ،

جانی برای مرگ ،

مرگی برای یاد ،

یادی برای سنگ ،

این بود زندگی ....

از : حسین پناهی