چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم خانه اش ویران باد من اگر ما نشویم ، تنهایم تو اگر ما نشوی خویشتنی از کجا که من و تو شور یکپارچگی را در شرق باز برپا نکنیم از کجا که من و تو مشت رسوایان را وا نکنیم من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه برمی خیزند من اگر بنشینم تو اگر بنشینی چه کسی برخیزد ؟ چه کسی با دشمن بستیزد ؟ چه کسی پنجه در پنجه هر دشمن دون آویزد دشتها نام تو را می گویند کوهها شعر مرا می خوانند کوه باید شد و ماند رود باید شد و رفت دشت باید شد و خواند در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟ در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟ در من این شعله ی عصیان نیاز در تو دمسردی پاییز که چه ؟ حرف را باید زد درد را باید گفت سخن از مهر من و جور تو نیست سخن از تو متلاشی شدن دوستی است و عبث بودن پندار سرورآور مهر آشنایی با شور ؟ و جدایی با درد ؟ و نشستن در بهت فراموشی یا غرق غرور ؟ سینه ام آینه ای ست با غباری از غم تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار آشیان تهی دست مرا مرغ دستان تو پر می سازند آه مگذار ، که دستان من آن اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد آه مگذار که مرغان سپید دستت دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد من چه می گویم ، آه با تو اکنون چه فراموشیها با من اکنون چه نشستها ، خاموشیهاست تو مپندار که خاموشی من هست برهان فرانموشی من من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه برمی خیزند آذر ، دی 1343 حمید مصدق
نویسنده : امین شفیع پور
تاریخ : سه شنبه 90/10/20
موضوع : من اگر برخیزم...
دردهای من جامه نیستند تا ز تن در آورم چامه و چکامه نیستند تا به رشته ی سخن درآورم نعره نیستند تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی دردهای من نهفتنی است
دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست درد مردم زمانه است مردمی که چین پوستینشان مردمی که رنگ روی آستینشان مردمی که نامهایشان جلد کهنه ی شناسنامه هایشان درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم لحظه های ساده ی سرودنم درد می کند
انحنای روح من شانه های خسته ی غرور من تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است کتف گریه های بی بهانه ام بازوان حس شاعرانه ام زخم خورده است
اولین قلم حرف حرف درد را در دلم نوشته است دست سرنوشت خون درد را با گلم سرشته است پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟ درد رنگ و بوی غنچه ی دل است پس چگونه من رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا دست درد می زند ورق شعر تازه ی مرا درد گفته است درد هم شنفته است پس در این میانه من از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست درد، نام دیگر من است من چگونه خویش را صدا کنم؟
نویسنده : امین شفیع پور
تاریخ : چهارشنبه 90/10/14
موضوع : درد واره ها...
ای شما! ای تمام عاشقان ِ هر کجا! از شما سوال می‌کنم: نام یک نفر غریبه را در شمار نامهای‌تان اضافه می‌کنید؟
یک نفر که تا کنون ردپای خویش را لحن مبهم صدای خویش را شاعر سروده‌های خویش را نمی‌شناخت گرچه بارها و بارها نام این هزار نام را از زبان این و آن شنیده بود
یک نفر که تا همین دو روز پیش منکر نیاز گنگ سنگ بود گریه‌ی گیاه را نمی‌سرود آه را نمی‌سرود شعر شانه‌های بی‌پناه را حرمت نگاه بی‌گناه را و سکوت یک سلام در میان راه را نمی‌سرود نیمه‌های شب نبض ماه را نمی‌گرفت روزهای چهارشنبه ساعت چهار بارها شماره‌های اشتباه را نمی‌گرفت
ای شما! ای تمام نام‌های هر کجا! زیر سایبان دست‌های خویش جای کوچکی به این غریب بی پناه می‌دهید؟ این دل نجیب را این لجوج دیر باور عجیب را در میان خویش راه می‌دهید؟
وقتی تو نیستی ه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... مثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خورم عمری است لبخندهای لاغر خود را در دل ذخیره می کنم : باشد برای روز مبادا ! اما در صفحه های تقویم روزی به نام روز مبادا نیست آن روز هر چه باشد روزی شبیه دیروز روزی شبیه فردا روزی درست مثل همین روزهای ماست اما کسی چه می داند ؟ شاید امروز نیز روز مبادا باشد! وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... هر روز بی تو روز مباداست !
از قیصر امین پور
نویسنده : امین شفیع پور
تاریخ : چهارشنبه 90/10/7
موضوع : روز مبادا...
چیه برادر؟جشن تولده. ممنوعه؟ زن بی حجاب نداریم. زن با حجاب نداریم. مرد بی غیرت نداریم. مرد با غیرتم نداریم. نوار مبتذل نداریم. ماهواره نداریم. صور قبیحه نداریم. حشیش،گرس،تریاک،ذغال خوب و رفیق ناباب نداریم. رقص،آواز،خوشی،خنده،بشکن و بالا بنداز نداریم. شرمنده تونم. هیچ چیز ممنوعه. کلا نداریم... . نداریم. مهمونیه ولی مهمون نداریم. جشن تولده یه بچه س. ولی بچه هم، نداریم.
نویسنده : امین شفیع پور
تاریخ : دوشنبه 90/11/3
موضوع : 