سهراب سپهری در 15 مهر ماه 1307 در شهر کاشان به دنیا آمد. پدرش اسدالله سپهری کارمند اداره پست و تلگراف بود و هنگامی که سهراب نوجوان بود پدرش از دو پا فلج شد. با این حال به هنر و ادب علاقه ای وافر داشت. نقاشی می کرد، تار می ساخت و خط خوبی هم داشت.
سپهری در سال های نوجوانی پدرش را از دست داد و در یکی از شعرهای دوره جوانی از پدرش یاد کرده است (خیال پدر) یکسال بعد از مرگ او سروده است:

در عالم خیال به چشم آمدم پدر
کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود
دستی کشیده بر سر رویم به لطف و مهر
یک سال می گذشت، پسر را ندیده بود

ز جمعه تا سه شنبه خفته نالان
نکردم هیچ یادی از دبستان
ز درد دل شب و روزم گرفتار
ندارم من دمی از درد آرام 

شهرت سپهری از سال 1344 و با انتشار شعر بلند "صدای پای آب" آغاز شد. در "صدای پای آب" است که محتوای ویژه ی شعر سپهری فرمش را می یابد. فرم و محتوای شعر سپهری، از "صدای پای آب" به بعد به هماهنگی می رسند.
"صدای پای آب"، کنایه از صدای پای مسافری در سفر زندگی است.
این شعر که روز به روز بر شهرت و محبوبیت او افزود، اولین بار در فصلنامه ی آرش در آبان همان سال منتشر شد.
سپهری که تمام عمرش را به دور از جنجال روزنامه ها و مجلات و فقط با دوستان اندک و تنهایی خود می زیست و بدین سبب از طرف نشریات جدی گرفته نشده بود، در سال 1345 با انتشار شعر بلند "مسافر" که یکی از درخشان ترین شعرهای فارسی است، بزرگی و شاعری اش را بر نشریات تحمیل کرد.
"مسافر" تأمل و سیر و سفر شاعر است در فلسفه ی زندگی.
"جحم سبز" هفتمین مجموعه شعری سپهری و کامل ترین آنها است.
"حجم سبز" پایان آخرین جستجوی های سپهری در شعر "مسافر" اوست. گویی پاسخ همه پرسش ها را یافته و به همه حقایق رسیده است.
شاعر دیگر منتظر مژده دهندگان نمی ماند بلکه خود قصد می کند که بیاید و پیام آورد:روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد ... 

هشتمین و آخرین مجموعه شعری سهراب سپهری "ما هیچ، ما نگاه" است.
در این کتاب بر خلاف مجموعه"حجم سبز" و دو شعر بلند "صدای پای آب" و "مسافر" شاعر روی به یأس دارد. اما یأسی که جز از حوزه ذهن رنگین سپهری بیرون نمی تراود.
سپهری در سال 1355 تمام هشت دفتر و منظومه خود را در "هشت کتاب" گرد آورد.
"هشت کتاب" نموداری تمام از سیر معنوی شاعر جویای حقیقت است، از اعتراضات سیاسی تا شور جست و جو و ره سپردن در عرفانی زمینی.
"هشت کتاب" یکی از اثر گذارترین و محبوب ترین مچموعه ها، در تاریخ شعر نو ایران است.

سپهری در سال 1357 به بیماری سرطان خون مبتلا شد و در سال 1358 برای درمان به انگلستان رفت، اما بیماری بسیار پیشرفت کرده بود و سرانجام در اول اردیبهشت ماه 1359 ، سهراب سپهری به ابدیت پیوست.
نخست قرار بود که طبق خواست خودش او را در روستای"گلستانه" به خاک بسپارند، اما به پیشنهاد یکی از دوستانش برای اینکه طغیان رود، مزارش را از بین نبرد او را در صحن "امامزاده سلطان علی" دهستان مشهد اردهال به خاک سپردند.

کفش هایم کو،

چه کسی بود صدا زد:سهراب؟

آشنا بود صدا با تن برگ .

مادرم در خواب است.

و منوچهر و پروانه،وشاید همه ی مردم شهر

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

ونسیمی خنک از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد

بوی هجرت می آید:

بالش من پر از آواز چلچله هاست

صبح خواهد شد

وبه این کاسه ی آب

آسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی،عاشقانه به زمین خیره نبود

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد

هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت.

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد

وقتی می بینم حوری

-دختر بالغ همسایه-

پای کمیاب ترین نارون روی زمین

فقه می خواند.

چیز هایی هم هست،لحظه هایی پر اوج

(مثلاً شاعره ای را دیدم

آن چنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

آسمان تخم گذاشت

وشبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور،چند ساعت راه است؟)

باید امشب بروم.

باید چمدانی را

که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد،بر داردم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند

یک باز صدا زد:سهراب!

کفش هایم کو؟

آسمان،آبی تر،

آب،آبی تر

من در ایوانم،رعنا سرحوض

رخت می شوید رعنا

برگ ها می ریزد

مادرم صبحی می گفت:موسم دلگیری است

من به او گفتم:زندگانی سیبی است،گاز باید زد با پوست.

زن همسایع در پنجره اش،تور می بافد،می خواند

من((ودا))می خوان،گاهی نیز

طرح می ریزم سنگی،مرغی،ابری.

آفتابی یک دست.

سار ها آمده اند

تازه لادن ها پیدا شده اند

من انری می کنم دانه،به دل می گویم:

خوب بود این مردم،دانه های دلشان پیدا بود

می پرد در چشمم آب انار:اشک می ریزم.

مادرم می خندد

رعنا هم.

پشت کاجستان ،برف.

برف،یک دسته کلاغ

جاده یعنی غربت.

باد،آواز،مسافر،کمی میل به خواب

شاخ پیچک،ورسیدن،وحیاط

من،و دل تنگ،و این شیشه ی خیس

می نویسم وفضا.

می نویسم و دو دیوار،وچندین گنجشک.

یک نفر دل تنگ است.

یک نفر می بافد

یک نفر می شمرد

یک نفر می خواند.

زندگی یعنی:یک سار پرید

از چه دل تنگ شدی؟

دل خوشی ها کم نیست:مثلاْ این خورشید،

کودک پس فردا،

کفتر آن هفته.

یک نفر دیشب مرد

و هنوز،نان گندم خوب است

و هنوز،آب می ریزد پایین،اسب ها می نوشند.

قطره ها در جریان،

برف بر دوش سکوت

و زمان روی ستون فقرات گل یاس.

گوش کن،دور ترین مرغ جهان می خواند،

شب سلیس است،ویک دست،وباز.

شمعدانی ها

و صدا دار ترین شاخه ی فصل،ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم،

گوش کن،جاده صدا می زند از دور قدم های تو را.

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان،کفش به پا کن و بیا.

و بیا تا جایی،که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را،مثل یک قطعه ی آواز به خود جلب کنند

پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نکاهی است که از حادثه ی عشق تر است.

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید،عکس تنهایی خود را درآب

آب در حوض نبود.

ماهیان می گفتند:

((هیچ تقصیر درختان نیست

ظهر دم کرده ی تابستان بد،

پسر روشن آب،لب پاشویه نشست

وعقاب خورشید،آمد او را به هوا برد که برد.

به درک راه نبردیم به اکسیژن آب.

برق از پولک ما رفت که رفت.

ولی آن نور درشت،

عکس آن میخک قرمز در آب

که اگر باد می آمد دل او،پشت چین های تغافل می زد،

چشم ما بود.

روزنی بود به اقرار بهشت.

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی،همت کن

وبگو ماهی ها،حوضشان بی آب است.))

باد می رفت به سر وقت چنار

من به سر وقت خدا می رفتم.

باز آمدم از چشمه ی خواب،کوزه ی تر در دستم

مرغانی می خواندند.نیلوفر وا می شد.کوزه ی تر بشکستم

در بستم

و در ایوان به تماشای تو بنشستم

مرغ مهتاب

می خواند.

ابری در اتاقم می گرید.

گل های چشم پشیمانی می شکفد

در در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می لولد

مغرب جان می کند،

می میرد

گیاه نارنجی خورشید

در مرداب اتاقم می روید کم کم

بیدارم

 نپنداریدم در خواب

سابه ی شاخه ای بشکسته

آهسته خوابم کرد

اکنون دارم می شنوم

آهنگ مرغ مهتاب

وگل های چشم پشیمانی را پرپر می کنم.

ایوان تهی است،و باغ از یاد مسافر سر شار

در دره ی آفتاب،سر بر گرفته ای:

کنار بالش تو،بید سایه فکن از پا در آمده است.

دوری،تو از آن سوی شقایق دوری

در خیرگی بو ته ها،کو سایه ی لبخندی که گذر کند؟

از شکاف اندیشه،کو نسیمی که درون آید؟

سنگ ریزه ی رود،بر گونه ی نو می لغزد.

شبنم جنگل دور،سیمای تو ار می رباید

تو رت از تو ربوده اند،واین تنهایی ژرف است

می گریی،ودر بیراهه ی زمزمه ای سرگردان می شوی

ابری نیست.

بادی نیست.

می نشینم لب حوض:

گردش ماهی ها،روشنی،من،گل،آب.

پاکی خوشه ی زیست.

مادرم ریحان می چیند.

نان و ریحان و پنیر،آسمان بی ابر،اطلسی هایی تر.

رستگاری نزدیک:لای گل های حیاط.

نور در کاسه ی مس،چه نوازش ها می ریزد!

نردبان از سر دیوار بلند،صبح را روی زمین می آرد.

پشت لبخندی پنهان هر چیز.

روزنی دارد دیوار زمان،که از آن،چهره ی من پیداست.

چیز هایی است،که نمی دانم

می دانم،سبزه ای را بکنم خواهم مرد.

می روم بالا تا اوج،من پر از بال و پرم.

راه می بینم در ظلمت،من پر از فانوسم.

من پر از نورم وشن

و پر از دار درخت.

پرم از زاه،از پل،از رود،از موج.

پرم از سایه س برگی در آب:

چه درونم تنهاست.