من ! زندگیم را تمام کردم. حالا نفس کشیدن منت سرم می گذارد !

حس می کنم ... هوای اینجا سرد و سنگین است!

دیگر نگو خداحافظ ! اگر می روی بدون وداع برو ...

گله ای نیست!!!

سر هر سینه سری تکیه کند وقت وداع .... سر ما وقت وداع بر سر دیوار دل است

نوروز 89 خوش آمدی

این شعر را به افتخار آریو برزن پهلوان شجاع ایرانی گفته ام

می خواهم بگویم ز داستان آن پهلوان

که از او بماند یادگاران ماندگاران

که گرز بلندش بخورد بر سر دشمنش

که ریخت خونش زجنگ جلوی چشم خواهرش

سرا پای او بود از افتخار وسر بلندی

که هرگز نباشد زیر چنگ دست غربی

آریو ی بزرگ حمله برد به لشکر دشمن

اسکندر ز ترس جان پی راهی است به رفتن

سنگ های بزرگ می شکاقت آن لشکر کبیر

آری آریو کرد برای ایرانی امیر

دسنور عقب نشینی ز ترس از نفس

صادر شد گفت فردا خواهم کر د ان جا قفس

پای کوبی ایرانیان با شکوه و سر بلند

که اسکندر بماند در راه ایران در کمند

شب آن روز ماندگار،اسیری گفتا که

راهی دانم رسی به کوه،شرط چاره

اسکندر بدو گفت گر راست گویی آزادی

دروغ گویی یا مرده ای یا تا آخر عمر برده ای

صبح شد دشمن با فشار سم اسبانشان

لگد کوب کردند خاک عزیز ایرانمان

آریو به جوش آمد خون پاک غیرتش

چرا دشمن خون ریز کردند ایران را نابودش

همه ی سرداران آزاده ی ایرانی

سواره و پیاده،دشمن را به ویرانی

کشتند و کشته می شدن در راه آزادی

چرا اسکندر ویران کرد این همه آبادی

شکافی آمد میان لشکر دشمنش

سعی کرد خو رساند به پایتخت کشورش

در راه ماند جنگید با سپاه دیگر اسکندر

که مانده بودند سر راه که گیرند خبر

گفتا:که این پیکر نا چیزم برای تو

همه روح و جانم و تنم به فدای تو

تیر بارانش کردند آن پهلوان بهمن را

مانی این بود سر گذشت آریو برزن را

مانی

به زودی با هم کلاسی هایم بهترین وبلاگ گروهی پارسی بلاگ را می  سازیم

آدرسم اینه:

http://www.kashkoolak.parsiblog.com/

الهی تو ارحم الراحمینی

تو مهربان و خدای زمینی

الهی جز تو کسی نستایم

که تو نوایی و من بی نوایم

الهی تو می بخشی بر ما ذنوب

توانا،دانا،ای ستار العیوب

الهی تو مالک یوم الدینی

هر چه گردی نشانی از تو می بینی

امین

ای خدای مهربان،ای کسی که زیبایی،ای خالق زیبایی،در وصف تو زیبایی هایت چه بگویم،چه بنویسم،می دانم که زیبایی هایت بی شمار است،چه بگویم که به انسان چگونه عقل دادی و فهم،‍به حیوان چگونه نیروی غریزی دادی تا بتواند خطر را حس کند،کمین کند،تویی بخشنده و داننده

امین

بزرگ که می شوی،می فهمی می دانی،حقیقت یا دروغ را،باید بزردگ فهمید بزرگ دانست بزرگ تصمیم گرفت،که شاید نام من و تو توی دفتر آرزو های یک نفز بگنجد.

امین

بیا نگاهم کن،تویی مهربان،تویی جاودان،تویی همیشه،ای آفریننده ی بیشه،ای آفریننده ی ماه و مهتاب،ای آفریننده خورشید و آفتاب،ای خدای بخشنده،ای خدای داننده،ای خدای تابنده،ای خدای بیننده،بیا نگاهم کن

امین

گاهی اوقات دلم برای این _ ما _ می سوزد، گاهی می گیرد؛ گاه از دستش کلافه می شوم و گاه از سر در گمی اش، نا امید.

کاش می شد آرزوهامان یکی بود.   

به جست و جوی تو
در معبر بادها می گریم
در چار راه فصول ،
در چارچوب شکستة پنجره ئی
                                            که آسمان ابرآلوده را
قابی کهنه می گیرد .
…………
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
                      تا چند
                                 ورق خواهد خورد ؟
 
جریان باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهر مرگ است .-

و جاودانگی
                  رازش را
                                با تو در میان نهاد .
پس به هیئت گنجی در آمدی:
بایسته و آزانگیز
                      گنجی از آن دست
که تملک خاک را و دیاران را
                                              از این سان
                                                             دلپذیر کرده است !
 
نامت سپیده دمی ست که بر پیشانی آسمان می گذرد
متبرک باد نام تو! –

و ما همچنان
دوره می کنیم
شب را و روز را
           هنوز را

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری !
چه بی تابانه تو را طلب می کنم !
بر پشت سمندی
                        گوئی
                                  نوزین
که قرارش نیست .

و فاصله
تجربه ئی بیهوده است .

بوی پیراهنت
این جا
و اکنون .-

کوه ها در فاصله
سردند .

دست
           در کوچه و بستر
                                  حضور مأنوس دست تو را می جوید ،
و به راه ْ اندیشیدن
یأس را
            رج می زند .

بی نجوای انگشتانت
فقط .-
و جهان از هر سلامی خالی است

                                                                   شاملو