زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه ی خود خواند از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

از دیروز چند روزی می گذرد...

امروز همان فردایی است که دیروز منتظرش بودیم

امروز،اولین روز از زندگی توست

هر کجا هستم،باشم

آسمان مال من است

پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است

چه اهمیت دارد

گاه اگر می رویند

قارچ های غربت

درد های من

گر چه مثل درد های مردم زمانه نیست

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

درد می کند.

مرحوم قیصر امین پور