فرزندم !

رویای روشنت را

دیگر برای هیچ کسی بازگو مکن !

ــ حتی برادران عزیزت ــ

می ترسم

شاید دوباره دست بیندازند

خواب تو را

در چاه

شاید دوباره گرگ ....

می دانم

یازده ستاره و خورشید و ماه

در خواب دیده ای

حالا باش !

تا خواب یک ستاره ی دیگر

تعبیر خوابهای تو را

روشن کند

ای کاش ... !

ما در عصر احتمال به سر می بریم

در عصر شک و شاید

در عصر پیش بینی وضع هوا

از هر طرف که باد بیاید ...

در عصر قاطعیتِ تردید

عصر جدید

عصری که هیچ اصلی

جز اصل احتمال ، یقینی نیست

اما من

بی نام تو

حتی یک لحظه احتمال ندارم

چشمان تو عین الیقین من

قطعیت نگاه تو دین من است

من از تو ناگزیرم

من بی نام ناگزیر تو می میرم . . .

از : قیصر امین پور

ایستاده در باد

شاخه ی لاغر بیدی کوتاه

برتنش جامه ای انباشته از پنبه و کاه

برسر مزرعه افتاده بلند

سایه اش سرد و سیاه

نه نگاهش را چشم ، نه کلاهش را پشم

سایه ی امن کلاهش اما

لانه ی پیر کلاغی است که با قال و مقال

قاروقار از ته دل می خواند:

آنکه می ترسد

                     می ترساند

از : قیصر امین پور

افسوس
هنوز هم
 گلهای کاکتوس
 پشت دریچه های اتاق توست ؟
آه
ای روزهای خاطره
 ای
کاکتوسها
آیا هنوز هم دیوارهای کوچه آن خانه
از اشکهای هر شبه من
نمناک مانده است ؟
آیا هنوز هم
 امید من به معجزه خاک مانده است ؟
 افسوس
 گلهای کاکتوس

از : حمید مصدق

این مرد خود پرست  

این دیو، این رها شده از بند

مست مست

استاده روبه روی من و  

خیره در منست

  ***

گفتم به خویشتن

آیا توان رستنم از این نگاه هست ؟

مشتی زدم به سینه او،

ناگهان دریغ

آئینه تمام قد روبه رو شکست   .

از : حمید مصدق

دل وحشت زده در سینه ی من می لرزد

دست من ضربه به دیواره ی زندان کوبید

" آی همسایه ی زندانی من ، ضربه دست مرا پاسخ گوی "

ضربه ی دست مرا پاسخ نیست

تا به کی باید تنها اندر این زندان زیست ؟

ضربه هر چند به دیواره فرو کوبیدم ، پاسخی نشنیدم

سالها رفت که من

کرده ام با غم تنهائی خو ....

دیگر از پاسخ خود نومیدم !

راستی ، هان ! چه صدایی آمد ؟!

ضربه ای کوفت به دیواره ی زندان دستی؟

ضربه می کوبد همسایه زندانی من

پاسخی می جوید ....

دیده را می بندم !

در دل از وحشت تنهایی او می خندم !

از : حمید مصدق

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم ....

از : حمید مصدق

گفتم بهار  
خنده زد و گفت
 ای دریغ 
 دیگر بهار رفته نمی اید
گفتم پرنده ؟
گفت اینجا پرنده نیست
اینجا گلی که باز کند لب به خنده نیست
 گفتم
درون چشم تو دیگر ؟
گفت دیگر نشان ز باده مستی دهنده نیست
 اینجا به جز سکوت سکوتی گزنده نیست . . .

از : حمید مصدق

در شبان غم تنهایی خویش

عابد چشم سخن گوی تو ام

من در این تاریکی

من در این تیره شب جانفرسا

زائر ظلمت گیسوی تو ام

گیسوان تو پریشان تر از اندیشه ی من

گیسوان تو شب بی پایان

جنگل عطر آلود

شکن گیسوی تو

موج دریای خیال .....

کاش با زورق اندیشه شبی

از شط گیسوی مواج تو من

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم !

کاش بر این شط مواج سیاه

همه ی عمر سفر می کردم !

من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور،

گیسوان تو در اندیشه ی من؛

گرم رقصی موزون

کاشکی پنجه ی من ،

در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست

چشم من چشمه ی زاینده ی اشک

گونه ام بستر رود

 کاشکی همچو حبابی بر آب،

در نگاه تو تهی می شدم از بود و نبود.

از : حمید مصدق

در شبان غم تنهایی خویش

عابد چشم سخن گوی تو ام

من در این تاریکی

من در این تیره شب جانفرسا

زائر ظلمت گیسوی تو ام

گیسوان تو پریشان تر از اندیشه ی من

گیسوان تو شب بی پایان

جنگل عطر آلود

شکن گیسوی تو

موج دریای خیال .....

کاش با زورق اندیشه شبی

از شط گیسوی مواج تو من

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم !

کاش بر این شط مواج سیاه

همه ی عمر سفر می کردم !

من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور،

گیسوان تو در اندیشه ی من؛

گرم رقصی موزون

کاشکی پنجه ی من ،

در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست

چشم من چشمه ی زاینده ی اشک

گونه ام بستر رود

 کاشکی همچو حبابی بر آب،

در نگاه تو تهی می شدم از بود و نبود.

از : حمید مصدق