هوا سرد است.‍
‍پیرزن دوک در دست می رود بالا.
به روی چهره اش
گرد است.
زمستان است.
پیرمرد خورجینش را پر می کند
در دلش درد است.
برف می بارد.
این از آه رفیقان است.
می شنوی
این صدای زخمی یک مرد است.
باد می آید.
حال و هوایم طوفانی.
سرم در گریبان است.
اشک می ریزد.
چشم های دخترک بارانی.
گونه اش زرد است.
مرد می میرم.
مردانه می جنگم با دنیا.
دلم به باران است.
انگار
از این دنیا دلم ترد است.

شعری از خودم

این مرد خود پرست  

این دیو، این رها شده از بند

مست مست

استاده روبه روی من و  

خیره در منست

  ***

گفتم به خویشتن

آیا توان رستنم از این نگاه هست ؟

مشتی زدم به سینه او،

ناگهان دریغ

آئینه تمام قد روبه رو شکست   .

از : حمید مصدق