بی هیچ نشانه ای از نشانه ها

امروز را من پنجره ای دیدم گشوده چارطاق ،

رو به این مـُـردآب ِ سبز و سیاه و وسیع

که پروانه های سفیدش تنها دلیل تاملند !

برای درختان از آن رو محترمیم ،

که حمالان ِ ناآگاه ِ اندکی کربنیم !

با همسفران زیادی تا کنون این راه را رفته ام

و دوباره اشیاء بهانه ی برگشتن بودند ،

با کسی دیگر و کفشی دیگر ....

زندگی ! ای زندگی !

عنکبوت سیری را می مانی ،

که به یـُمن ِ عادت دیرینه ،

پروانه های بی دلیل را در نور وسوسه ی تور می کنی !

زین روست به یقین

که آسمان ُ زمین

از غبار ِ رنگ ِ آن همه بال رنگین است

و چه غمی دارد معصومیت ِ این همه رنج ِ نا هم آهنگ !

زندگی ! ای زندگی !

مادر ِ بی بدیل ِ بود و نبودها !

هرچه درخشندگی است و عطر

نثار چشم های شفاف هم سفرانم ،

با لذت ِ گس ِ شاه بلوط حیات

زیر دندان ِ تنفس هاشان !

زندگی ! ای زندگی !

امّا آیا به جز نگاه ِ ما ،

زلف ِ خود را

در آئینه ی صورت ِ چه مخلوقی شانه خواهی کرد ؟

از : حسین پناهی