بیابان را، سراسر، مه گرفته است

چراغ قریه پنهان است

موجی گرم در خون بیابان است

بیابان، خسته

لب بسته

نفس بشکسته

در هذیان گرم عرق می‌ریزیدش آهسته

از هر بند

بیابان را سراسر مه گرفته است می‌گوید به خود عابر

 سگان قریه خاموشند

در شولای مه پنهان، به خانه می‌رسم گل کو نمی‌داند مرا ناگاه

در درگاه می‌بیند به چشمش قطره

اشکی بر لبش لبخند، خواهد گفت:

بیابان را سراسر مه گرفته است .... با خود فکر می‌کردم که مه، گر

همچنان تا صبح می‌پایید مردان جسور از

خفیه گاه خود به دیدار عزیزان باز می‌گشتند

بیابان را

سراسر

مه گرفته است

چراغ قریه پنهان است، موجی گرم در خون بیابان است

بیابان، خسته بسته نفس بشکسته در هذیان گرم مه عرق می‌ریزدش

آهسته از هر بند ...


احمد شاملو