بارانی که روزها

بالای شهر ایستاده بود

عاقبت بارید،

تو بعد ِ سالها به خانه ام می آمدی...

تکلیف ِ رنگ موهات

در چشم هام روشن نبود

تکلیف ِ مهربانی، اندوه، خشم

و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم

تکلیفِ شمع های روی میز

روشن نبود...

من و تو بارها

زمان را

در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم

و حالا زمان داشت

از ما انتقام می گرفت

در زدی

باز کردم،

سلام کردی

اما صدا نداشتی،

به آغوشم کشیدی

اما

سایه ات را دیدم

که دست هایش توی جیبش بود

به اتاق آمدیم

شمع ها را روشن کردم

ولی هیچ چیز روشن نشد

نور

تاریکی را

پنهان کرده بود ...

بعد

بر مبل نشستی

در مبل فرو رفتی

در مبل لرزیدی

در مبل عرق کردی

پنهانی، گوشه ی تقویم نوشتم :

                        نهنگی که در ساحل تقلا می کند

                        برای دیدن هیچ کس نیامده است.

از : گروس عبدالملکیان

شیشه ی پنجره را باران شست

از دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟!

آسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای

باران

باران

پر مرغان نگاهم را شست

.....

از : حمید مصدق

نمی توانی باران
کز جای برکنی
یا بر تن زمین
با تار و پود سست
پیراهنی ز پوشش رویینه بر تنی
 با دانه دانه های پراکنده
با ریزشی سبک
با خاکه بارشی که نه پی گیر 

 نه نه نمی توانی باران
 هرگز نمی توان .
 باران ! تو را سزد
کاندر گذار عشق دو عاشق
در راه برگ پوش
 حرف نگفته باشی و نجوای همدلی
باران !‌ تو را سزد
 کز من ملال دوری یک دوست کم کنی
می ایدت همین که بشویی
گرمای خون
 از تیغ چاقویی که بریده است
 نای نحیف مرغک خوشخوان کنار سنگ
یا برکنی به بام
 آشفته کاکلی ز علف های هرزه روی
اما نمی توانی زیر و زبر کنی
نه نه نمی توانی زین بیشتر کنی
این سنگ و صخره های سخت را
سیلی درشت باید و انبوه
سیلی مهیب خاسته از کوه .                                              

" سیاوش کسرایی"

نمی توانی باران
کز جای برکنی
یا بر تن زمین
با تار و پود سست
پیراهنی ز پوشش رویینه بر تنی
 با دانه دانه های پراکنده
با ریزشی سبک
با خاکه بارشی که نه پی گیر 

 نه نه نمی توانی باران
 هرگز نمی توان .
 باران ! تو را سزد
کاندر گذار عشق دو عاشق
در راه برگ پوش
 حرف نگفته باشی و نجوای همدلی
باران !‌ تو را سزد
 کز من ملال دوری یک دوست کم کنی
می ایدت همین که بشویی
گرمای خون
 از تیغ چاقویی که بریده است
 نای نحیف مرغک خوشخوان کنار سنگ
یا برکنی به بام
 آشفته کاکلی ز علف های هرزه روی
اما نمی توانی زیر و زبر کنی
نه نه نمی توانی زین بیشتر کنی
این سنگ و صخره های سخت را
سیلی درشت باید و انبوه
سیلی مهیب خاسته از کوه .