ای کاش آب بودم

گر می شد آن باشی که خود می خواهی . –

آدمی بودن

        حسرتا !

                   مشکلی ست در مرز نا ممکن . نمی بینی ؟

ای کاش آب می بودم – به خود می گویم - :

نهالی نازک به درختی گشن رساندن را

                                           ( - تا به زخم تبر بر خاکش افکنند

                                               در آتش سوختن را ؟ )

یا نشای سست کاجی را سرسبزی جاودانه بخشیدن

                                           ( - از آن پیشتر که صلیبش آلوده

                                                                              کنند

                                     به لخته لخته ی خونی بی حاصل ؟ )  

 یا به سیراب کردن لب تشنه ئی

رضایت خاطری احساس کردن

                            ( - حتی اگرش به زانو نشانده اند

                                 در میدانی جوشان از آفتاب و عربده

                                 تا به شمشیری گردنش بزنند ؟

                                 حیرتت را بر نمی انگیزد

                                 قابیل برادر خود شدن یا جلاد دیگراندیشان

                                 یا درختی بالیده نابالیده را

                                                         حتی  

                                 هیمه ئی انگاشتن بی جان ؟ )

می دانم می دانم می دانم

با این همه کاش ای کاش آب می بودم

گر توانستمی آن باشم که دلخواه من است .

آه

کاش هنوز

          به بیخبری

                   قطره ای بودم پاک

از نمباری به کوهپایه ئی ،

نه در این اقیانوس کشاکش بیداد

سرگشته موج بی مایه ای .

احمد شاملو