زمین وقتی لرزید.
پدر نا نداشت کز زمین برخیزد.
مرگ خود را زیر خروار ها خاک می دید.
مادر فقط صدای ناله ی کودکش را می شنید.
اشک های کودک دل بندش به روی خاک می ریزد.
کودک دنبال پدر و مادر به هر کجا می دوید.
بار سنگین تنهایی را به دوش می کشید.
پیرمردی دست کودک درمانده را گرفت.
پیرمرد دل گیر،سیبی ز درختی چید.
آن را به من داد و گفت:
جوانان وطن به نام وطن برخیزید.
 

شعری ناقابل از من تقدیم به مردم آذربایجان