غمگین‌ام،
دنیا کنار ِ اسلحه
جای امن‌تری‌ست
و مین‌های خنثی? نشده
کینه‌ای‌ست
که از پدرانمان به ارث برده‌ایم.

غمگین‌ام،
آفتاب در دهکده‌ها
زودتر طلوع می‌کند
و شهر زخمی‌ست
که روی دستِ مَردم ِ متمدن مانده.

غمگین‌ام
چون بیابانی بی انتها.
تنهایم
چون رودخانه‌ای
که سلطه‌ی هیچ پلی را
نمی‌پذیرد.

از : حسن اسماعیل زاده