گوش کن،دور ترین مرغ جهان می خواند،

شب سلیس است،ویک دست،وباز.

شمعدانی ها

و صدا دار ترین شاخه ی فصل،ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم،

گوش کن،جاده صدا می زند از دور قدم های تو را.

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان،کفش به پا کن و بیا.

و بیا تا جایی،که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را،مثل یک قطعه ی آواز به خود جلب کنند

پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نکاهی است که از حادثه ی عشق تر است.