غروب در نفس گرم جاده خواهمرفت پیاده آمدهبودم، پیاده خواهمرفت طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد و سفره‌ای که تهی بود، بسته خواهدشد و در حوالی شب‌های عید، همسایه! صدای گریه نخواهی شنید، همسایه! همان غریبه که قلک نداشت، خواهدرفت و کودکی که عروسک نداشت، خواهدرفت
*** منم تمام افق را به رنج گردیده منم که هر که مرا دیده، در گذر دیده منم که نانی اگر داشتم، از آجر بود و سفره‌ام ـ که نبود ـ از گرسنگی پر بود به هرچه آینه، تصویری از شکست منست به سنگ‌سنگ بناها، نشان دست منست اگر به لطف و اگر قهر، می‌شناسندم تمام مردم این شهر، می‌شناسندم من ایستادم، اگر پشت آسمان خم شد نماز خواندم، اگر دهر ابن‌ملجم شد
*** طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد و سفره‌ام که تهی بود، بسته خواهدشد غروب در نفس گرم جاده خواهمرفت پیاده آمدهبودم، پیاده خواهمرفت
*** چگونه بازنگردم، که سنگرم آنجاست چگونه؟ آه، مزار برادرم آنجاست چگونه بازنگردم که مسجد و محراب و تیغ منتظر بوسه بر سرم آنجاست اقامه بود و اذان بود آن‌چه اینجا بود قیام‌بستن و الله‌اکبرم آنجاست شکسته‌بالی‌ام اینجا شکست طاقت نیست کرانه‌ای که در آن خوب می‌پرم، آنجاست مگیر خرده که یک پا و یک عصا دارم مگیر خرده، که آن پای دیگرم آنجاست
*** شکسته می‌گذرم امشب از کنار شما و شرمسارم از الطاف بی‌شمار شما من از سکوت شب سردتان خبر دارم شهید داده‌ام، از دردتان خبر دارم تو هم به‌سان من از یک ستاره سر دیدی پدر ندیدی و خاکستر پدر دیدی تویی که کوچه‌ی غربت سپرده‌ای با من و نعش سوخته بر شانه برده‌ای با من تو زخم دیدی اگر تازیانه من خوردم تو سنگ خوردی اگر آب و دانه من خوردم
*** اگرچه مزرع ما دانه‌های جو هم داشت و چند بوته‌ی مستوجب درو هم داشت اگرچه تلخ شد آرامش همیشه‌ی‌تان اگرچه کودک من سنگ زد به شیشه‌ی‌تان اگرچه سیبی از این شاخه ناگهان گم شد و مایه‌ی نگرانی برای مردم شد اگرچه متّهم جرم مستند بودم اگرچه لایق سنگینی لحد بودم دم سفر مپسندید ناامید مرا ولو دروغ، عزیزان! بحل کنید مرا تمام آن‌چه ندارم، نهاده خواهمرفت پیاده آمدهبودم، پیاده خواهمرفت به این امام قسم، چیز دیگری نبرم به‌جز غبار حرم، چیز دیگری نبرم خدا زیاد کند اجر دین و دنیاتان و مستجاب شود باقی دعاهاتان همیشه قلک فرزندهایتان پر باد و نان دشمنتان ـ هر که هست ـ آجر باد
نویسنده : امین شفیع پور
تاریخ : چهارشنبه 89/5/27
موضوع : 