ایوان تهی است،و باغ از یاد مسافر سر شار

در دره ی آفتاب،سر بر گرفته ای:

کنار بالش تو،بید سایه فکن از پا در آمده است.

دوری،تو از آن سوی شقایق دوری

در خیرگی بو ته ها،کو سایه ی لبخندی که گذر کند؟

از شکاف اندیشه،کو نسیمی که درون آید؟

سنگ ریزه ی رود،بر گونه ی نو می لغزد.

شبنم جنگل دور،سیمای تو ار می رباید

تو رت از تو ربوده اند،واین تنهایی ژرف است

می گریی،ودر بیراهه ی زمزمه ای سرگردان می شوی