چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه اشک ها به چهره ها رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن،تبر به دوش بت شکن

خدای ما دوباره سنگ وچوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم،نه

ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام

دو باره صبح،ظهر،نه غروب شد،نیامدی

اللهم عجل لولیک الفرج

وخدایی که در این نزدیکی است

لای این شب بو ها،

پای آن کاج بلند

روی آگاهی آب،

روی قانون گیاه

من مسلمانم

قبله ام یک گل سرخ

جا نمازم چشمه،مهرم نور

دشت سجاده ی من

من وضو با تپش پنجره ها می گیرم

حرف های ما هنوز نا تمام...

تا نگاه می کنی

وقت رفتن است

باز همان حکایت همیشگی

پیش از اینکه با خبر شوی

لحظه ی عزیمت تو نا گزیر می شود

ای دریغ و حسرت همیشگی!

ناگهان

چقدر زود،دیر می شود.

می شنوم،می شنوم،آشناست

موسیقی چشم تو در گوش من.

موج نگاه تو هم آواز ناز

ریخت چو مهتاب درآغوش من

می شنوم،در نگه گرم تست

گمشده گلبانگ بهشت امید

این همه گشتم من و،دلخواه من

در نگه گرم تو می آرمید

زمزمه ی شعر نگاه تو را

می شنوم.با دل و جان آشناست

ریخت چو مهتاب در آغوش من

نغمه مرغان بهشتی نواست

می شنوم،در نگه گرم تست

نغمه ی آن شاهد رویا نشین

باز ز گلبانگ تو سر می کشد

شعله ی این آرزوی آتشین

موسیقی چشم تو گویا تر است

از لب پر ناله و آواز من

وه که تو هم گر بتوانی شنید

زین نگه نغمه سرا راز من!...

دیگر لالایی نخوان مادر
بی تاب از همین خواب های بی دلیلم.